Is deze poëzie dat nog wel? Dit is kant noch wal, saharazand, overal en nergens, een veelheid buitengaatse vormen. Hier liggen gedichten bij elkaar die in hun zilte werkelijkheid als bedelaars de dag doornemen, zeeleeuwen zijn die in hun paradijskloof de zon koesteren. Hun stoute muze laat ze schrompelen, ergerlijk in elkaar passend, abject mooi, en ritmisch zonder houvast of string worden zij kwispelende lusten in hun lingerie. Niet aanraken alstublieft.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.